بسکه چون گل پرده ها بر پرده شد سامان مرا

پیرهن در جلوه آبم گرکنی عریان مرا

تا به پستی ها عروج اعتبارم گل کند

خامشی چون آتش یاقوت زد دامان مرا

از پی اصلاح ناهمواری طبع درشت

آمد ورفت نفسها بس بود سوهان مرا

کاروان اشکم از عاجز متاعی ها مپرس

آبله محمل کش است از دیده تا دامان مرا

شوق دیدارم ، چه سود ازخویش بیرون رفتنم

دیدهٔ یعقوبم و جا نیست درکنعان مرا

ای طلب دروصل هم مشکن غبارجستجو

آتشم گر زنده می خوهی ز پا منشان مرا

در شکست من بنای ناامیدی محکم است

فکر تعمیری ندارم تاکند ویران مرا

در غم آباد فلک چون خانهٔ وهم حباب

نیست جزیک عقدهٔ تار نفس ، سامان مرا

زین سبکساری که در هرصفحه نقشم زایل است

عشق ترسم محو سازد از دل یاران مرا

همچو شبنم نیست در آشوبگاه این چمن

گوشهٔ امنی به غیر از دیدهٔ حیران مرا

می رسد دلدار رومن عمریست ازخودرفته ام

بک نگاه واپسین ای شوق برگردان مرا

در رهش چون خامه کار پستی ام بالاگرفت

آنچه بیدل ، ناخن پا بود، شد مژگان مرا